روستاها اصالتشان را حفظ نمایند، دهیاری ها رویکرد توسعه ای ندارند - مجله حقوق

سعیدرضا جندقیان در گفت وگو با خبرنگاران، با بیان اینکه در مباحث توسعه، رویکردی به نام مرکز - پیرامون وجود دارد، اظهارکرد: به این معنا که مرکز توسعه یافته و پیرامون با توسعه کمتری روبه روست و به طور مثال اگر تهران را مرکز در نظر بگیریم هرچه از آن دور شویم به مناطق توسعه نیافته تر نزدیک می شویم یا حتی اگر شهر تهران را مرکز در نظر گرفته گردد می بینیم اطراف تهران مناطق توسعه نیافته تری نسبت به مرکز است.که همه این موارد نشان از ضعف و بیماری در توسعه دارد.

وی ادامه داد: سال گذشته منابع خوبی در کشور به منظور توسعه روستایی توزیع شد و با وجود اینکه تهران 5 درصد جمعیت روستایی کل استان را دارد اما 30 درصد منابع حاصل از عوارض کالا و خدمات را گرفتن نموده است که می توان گفت عدد بزرگی است. یعنی از تخصیص منابع کم گذاشته نشد؛ اما واقعیت این است که منابع و اعتبارات تخصیص داده گردیده به روستاها در جایی که انتظار می رود به درستی هزینه نمی گردد و بیشتر این منابع و اعتبارات صرف فعالیت های عمرانی، زیباسازی و مبلمان شهری، پارک و حقوق ومزایا می گردد در حالی که اگر در جای درستی مثل توسعه اشتغال خرد و کسب و کارهای کوچک متناسب با معیشت روستایی مصرف می شد بسیاری از این مشکلات به وجود نمی آمد که این امر نشان می دهد دهیاری ها رویکرد توسعه ای ندارند.

معاون امور دهیاری های سازمان شهرداری ها و دهیاری های کشور در پاسخ به این سوال که آیا نظارتی بر دهیاری ها در خصوص هزینه این اعتبارات انجام می گردد یا خیر؟گفت: تعداد و پراکندگی روستاها در کشور ما بسیار است و 37هزار دهیاری در کل کشور داریم که اگر بخواهیم به همه آنها روزانه سر بزنیم زمان زیادی را می طلبد و طبیعتا این امکان فراهم نیست؛ اما معتقدیم با روش های علمی و کاربردی و استفاده از سامانه های نرم افزاری و تعبیه آن در سطح ملی و استفاده از ظرفیت استانها و دفاتر روستایی و نظارت بخشداران و فرمانداران به شفافیت و سلامت لازم دست یافت.

وی با اشاره به اینکه اساس توسعه روستایی وشهری با یکدیگر متفاوت است و نباید انتظار داشت شهر و روستا به یک شکل توسعه یابند گفت: امر توسعه باید با مشارکت مردم صورت گیرد و مردم در معین سرنوشت روستا در همه امور عمرانی، خدماتی، اقتصادی و اجتماعی از آسفالت شدن معابر تا...مشارکت نمایند و گاها مشاهد گردیده است که اهالی روستایی نمی خواهند راه های خاکی منتهی به روستا آسفالت گردد تا گردشگران محیط واقعی روستایی را لمس نمایند وحتی به دلیل ضعف فرهنگ گردشگری، کمتر گردشگر حضور یابد و منطقه بکر بماند. برخی روستاها نیز البته درخواست کاملا متفاوت با این موضوع را دارند. بنابراین مشارکت مردم در همه امور اهمیت دارد.

جندقیان نقش آموزش، اطلاع رسانی وآگاهی بخشی به روستاییان از طریق رسانه را امری مهم و لازمه توسعه روستاها دانست و گفت: مردم شاید در روستاها کمتر فرصت مطالعه روزنامه و خبر داشته باشند؛ اما فضای مجازی در دسترس همگان است و این فضای مجازی می تواند به آنان آموزش های لازم را بدهد و به نوعی آنها را با حقوق خود، سبک زندگی در روستا،اصالت ها و باورهای زندگیشان آشنا کند. باید این را در نظر داشت که زندگی آبرومندحق مسلم هر روستایی است و هرجاحرمت انسان حفظ گردد آن جامعه توسعه یافته تر است.

حفظ اصالت در روستاها؛گامی مثبت برای توسعه

ضعف بنیان های کشاورزی؛ یکی از دلایل مهم توسعه نیافتگی اکثر روستا

به گفته معاون امور دهیاری های سازمان شهرداری ها و دهیاری های کشور، روستاها باید اصالت خود را حفظ نمایند زیرا همین اصالت موجبات توسعه آنها را فراهم می نماید؛ البته حفظ اصالت و توجه به ماهیت روستایی نیازمند آموزش هایی است که به واسطه آن تفاوت شهر وروستا، زندگی در روستا، حقوق روستاییان و توسعه روستایی تعیین می گردد.

وی درادامه با اشاره به اینکه شعاری تحت عنوان هر روستا یک مقصد،هر مقصد یک محصول داریم گفت:این شعار در ژاپن به این گونه بود که هر روستا یک محصول داشته باشد؛ البته ژاپن روستاهای زیادی ندارد و قابل مقایسه با ایران که 38هزار روستا و 62هزار آبادی دارد نیست و می توان گفت شاید یکی از دلایلی که روستاها قالبا از توسعه مناسبی برخوردار نیستند ضعف روستاها در بنیان اقتصادشان و ضعف معیشت قالب آنها کشاورزی است. به عبارت دیگر روستاییان از اصالت خود دور گردیده اند زیرا این افراد آموزش های لازم برای راه اندازی صنایع خرد و...را ندیده اند و به دلیل این عدم آموزش همه آنها می خواهند به شهرها رفته و کارگری نمایند.

معاون امور دهیاری های سازمان شهرداری ها و دهیاری های کشور در ادامه صحبت هایش به روستای ابیانه و اصالت این روستا اشاره نمود و گفت: روستای ابیانه را در نظر بگیرید. گردشگران در آن روستا،بومی ها را با لباس های سنتی و پوشیده و قدیمی می بینند و این توجه به اصالت و فرهنگ باعث نمی گردد که احساس حقارت نمایند زیرا اصالت فرهنگی درآن روستا وجود دارد که بعضا با آموزش به دست آمده است.اما گاهی مشاهده می گردد ساکنین روستایی فرهنگ خود را فراموش نموده و از گردشگر الگو می گیرند. بنابراین در اینجا می توان به نقش آموزش پی برد.