ایستگاه های رادار متروک دنیا که میتواند جاذبه گردشگری شود - مجله حقوق

بین سال‌های 1930 تا 1970، دولت‌ها میلیاردها دلار صرف تأسیس سامانه‌های هشدار زودهنگام کردند تا کشور و تأسیسات نظامی و راهبردی خود را از گزند حملات هوایی دشمن در امان نگه دارند. ایستگاه‌های رادار غالبا در مناطق دورافتاده ساخته می‌شدند.

اما با آمدن فناوری‌های نو، از جمله ماهواره‌های جاسوسی و نظارتی، دیگر زمانی این ایستگاه‌ها به سر آمد و برج‌ها و بشقاب‌ها و ساختمان‌های آنها متروک ماند.

در اینجا با هم 8 ایستگاه رادار متروک را مرور می‌کنیم که از نظر شکل ظاهری و زیبایی‌شناسی، بسیار جالب هستند:

رادار Pave Paws در کپی کاد، کالیفرنیا و آلاسکا

اسم این رادار زیبا، مخفف یک عبارت طولانی است که توسط نیروی هوایی امریکا در دهه 1970 ساخته شده بود تا موشک‌ها را رصد کند. چیزی که این سامانه را بی‌همتا می‌کرد، آرایه فازی آن بود، به این معنی که آنتن آن ثابت بود، هر وجه مایل این رادار، خود از هزاران مکانیسم واحد تشکیل شده بود که پرتو رادار را در یک جهت خاص به صورت ثابت متمرکز می‌کردند.

امروزه این سیستم برای رصد ماهواره‌ها و زباله فضایی استفاده می‌شود. در حال حاضر تنها سه عدد از آنها فعال هستند.

RAF Stenigot در لینکلنشایر انگلیس

بعد از اختراع رادار در اواخر دهه 1930، انگلیس زنجیره‌ای از رادارها را در نوار مرزی‌اش مستقر کرد. یکی از مهم‌ترین بخش‌های این زنجیره راداری، RAF Stenigot در لینکلنشایر بود.

در سال‌های دهه 1950، ایستگاه با دیش‌های تفرق تروتوسفری مجهز شد. (تروتوسفر پایین‌تر بخش جو زمین است و تقریبا 17 کیلومتر ارتفاع دارد.) این دیش‌ها به ارتش امکان می‌دادند که سیگنال‌های میکرو ویو را با ارسال آنها به تروتوسفر دریافت و ارسال کنند.

در دهه 1980 استفاده از آنها به پایان رسید و امروزه این ایستگاه‌ها متروک هستند.

آینه‌های اکوستیک در جنوب انگلیس

در اوایل خبری از رادارهای مدرن نبود و به جای رادار باید از گوشهای بزرگی برای شنیدن صدای موتور هواپیماها استفاده می‌شد، این گوش‌های بزرگ یا آینه‌های آکوستیک، صدا را جمع‌آموری و متمرکز می‌کردند و شنونده می‌توانست با استفاده از آن متوجه ورود هواپیماها از فاصله دور شود.

این تأسیسات عمدتا در دهه 1930 در جنوب انگلیس در کنار دریا ساخته شده بودند، اما حتی پیش از اینکه جنگ جهانی دوم به سر آید، استفاده از آنها منسوخ شد، چون فناوری هواپیماها آنقدر پیشرفت کرده بود که حتی در صورت تشخیص نزدیک شدن هواپیماها با این ایستگاه‌ها، فرصت آنقدر کم بود که قبل از هر اقدام دفاعی، هواپیماها سر می‌رسیدند و مأموریت خود را انجام می‌دادند.

رادار SCR-270 آمریکا

این رادار، محصول دو دهه تلاش شرکت سیگنال آمریکا بود، این رادار، نخستین سامانه تشخیص راداری نظامی محسوب می‌شد. پرسنلی که هر واحد آن را اداره می‌کردند، شامل 9 نفر بودند، این رادار تا 150مایل برد داشت. یعنی در صورت کاربرد و توجه به هشدار این سیستم راداری، آمریکایی‌ها می‌توانستند متوجه حمله ژاپنی‌ها به پرل هاربر شوند.

سیستم ارتباطی وایت آلیس در منطقه قطب شمال امریکا

در شمال اکانادا، 58 سیستم هشداردهنده با نام اختصاری DEW ساخته شده بود، لازم بود که با شیوه‌ای بشود به صورت سریع به هر یک از آنها تماس گرفت، سیستم ارتباطی بین اینها، ملقب به وایت آلیس بود که از بشقاب‌های تفرق تروپوسفریی و رله میکرو ویو استفاده می‌کرد.

DYE-2 در گیرنلند

DYE-2 یکی از 60 جایگاه راداری در زمان جنگ سرد در شمال کانادا بود. این تأسیسات هزینه‌بر با مشارکت امریکا و کانادا ساخته شده بود. اما در دهه 1980 با پیشرفت فناوری ماهواره‌های استفاده از این گنبدهای راداری 60 متری متوقف شد، تأسیسات هنوز پاربرجا است، اما بازدیدکنندگان آن می‌گویند که داخل ساختمان پر از برف شده است.

فرستنده دوگا 3 در چرنوبیل

در زمان جنگ سرد، تأسیسات دوگا 3، تأسیسات مرموزی بودند، امواج رادیویی مزاحم آنها روی همه امواج رادیویی دنیا تأثیر می‌گذاشت و روی آنها نویز می‌انداخت، حتی تئوری‌های توطئه‌ای وجود داشتند، مبنی بر اینکه با این امواج شوروی، قصد دارد مغزها را از راه دور کنترل کند! اما عملا کاری که این تأسیسات می‌کردند، تشخیص زودهنگام شلیک موشک‌ها از فاصله 1500 مایلی بود.

توفلسبرگ در برلین

در خارج برلین، با استفاده از ملیون‌ها کیلوگرم آوار و لاشه‌های ساختمانی، یک تپه مصنوعی ساخته شده بود که زمانی به آن کوه شیطان گفته می‌شد. بعد از پایان جنگ، سازمان امنیت ملی، یک سری ساختمان و رادارها به شکل کره روی این تپه 85 متری ساخت تا فعالیت‌های نیروهای شوروی را زیر نظر بگیرد. بعد از سقوط دیوار برلین، استفاده از آنها هم متوقف شد.